نماز اول وقت

حجت الاسلام سید عباس حسینی واعظ می فرمود:
مشهد رفتم و خدمت حاج شیخ حسنعلی نخوکی اصفهانی رسیدم به ایشان عرض کردم برای عاقبت به خیری و روزی چه کاری باید کرد فرمود : نماز اول وقت نماز اول وقت نماز اول وقت.
 

دیگر از راه دور با حسرت،اسمتان را صدا نخواهم کرد

مثل مادر کنار سجاده،یا رضا یا رضا نخواهم کرد

برو با کفتران خود خوش باش،من بیچاره چون کلاغم که

آسمان سپید مشهد را،با حضورم"سیا" نخواهم کرد

مادرم گفته التماس دعا،من فقط گفته ام که محتاجم

تو یقیناً شنیده ای چون که من کسی را دعا نخواهم کرد

چقدر سمت طوس پر بزنم؟مگر عقلم کم است در بزنم؟

تو مرا نوکرت نخواهی کرد،پس " منم" با تو تا نخواهم کرد

با تو قهرم شبیه زنبوری که به قندی فروخته گل را

قند نقد است و باغ گل نسیه،نقد را من رها نخواهم کرد

حال که دعبلم نمی خوانی،هر چه آمد خوش است می گویم

دیگر آقا برای ابیاتم قافیه دست و پا نخواهم کرد

آره زیباست بچه ی آهو،من سیاهم معفّنم زشتم

می روم گم شوم از اینجا چون حقتان را ادا نخواهم کرد

بعد از این انقدر صبورم که،بی خیالم که از تو دورم که

و چنان سنگ و بی شعورم که،درد دل با شما نخواهم کرد

***

+ خواستم برایت هدیه بگیرم
گل گفت: که مرا بفرست که مظهر زیباییم
برگ گفت: که مرا بفرست که مظهر ایستادگی ام
بید گفت: که مرا بفرست که مظهر ادبم که همیشه سر به زیر دارم
به فکر فرو رفتم و
سرم را به زیر انداختم به ناگاه قلبم را دیدم
که بهترین چیز در زندگیم هست
به ناگه فریاد زدم
که قلبم را می فرستم چون
او
خود زیباست، مظهرایستادگیست
سربه زیرو با نجابتست

عالم جلیل القدر جناب آقای حاج سید علی اکبر خویی نقل می­کند:

در زمان جوانی که در خوی مشغول تحصیل بودم، به خاطر دارم یکی از دوستان پدرم به نام ملاعبد الصمد معلم، پیوسته اوقات خود را به ختمها و اوراد و اذکار مشغول بود، تا آنکه از شهر، هجرت کرد و در بیابان برای خود صومعه­ای ساخت و هرگز به شهر نمی­آمد. چند سال بدین منوال گذشت.

روزی من همراه با دو نفر از محصلین به قصد تفریح از شهر خارج شدیم. به این فکر افتادیم که به دیدار ملاعبد الصمد رفته و از نتیجه زحمات و ریاضات او جویا شویم. در اثنای راه به یاد آوردیم که چیزی را فراموش کرده­ایم با خود بیاوریم. یک نفر از ما برگشت تا آن را برداشته و بیاورد. ما دو نفر به طرف صومعه حرکت کردیم و چون رسیدیم، در زدیم. ناگاه صدای او را از میان حجره شنیدیم که در را باز کنید سید علی اکبر است با فلان کس. ما تعجب کردیم که چگونه از پشت دیوار ما را دیده و از کجا دانست که ماییم! در را باز کرد و ما داخل شدیم.

گفت: شما، سه نفر بودید و در فلان محل، یک نفر از شما جدا شد و بر­گشت که فلان چیز را بیاورد. الان به مدرسه رسید و در اطاق را باز کرد، آن شئ را برداشت، در اطاق را بست و روان شد، از مدرسه خارج گردید. همچون کسی که او را می­بیند، پیوسته از او خبر می­داد تا آن که گفت: از شهر خارج شد و به فلان مکان رسید، اکنون شروع به تلاوت سوره یس کرد تا به فلان محل رسید، سوره را به اتمام رساند و الان به فلان جا رسیده است تاآن که گفت:الان در را می کوبد. که صدای کوبیدن در بلند شد. ما از سخنان او متحیّر ماندیم. در را باز کردند و دوست ما وارد شد. از او درباره جزئیاتی که ملاعبد الصمد گفته بود، سؤال کردیم، همه آنچه او گفته بود، با واقع مطابقت می­کرد.

بسیار تعجب کردیم که انسان از ریاضت، به چه مقاماتی می­رسد و چگونه می­تواند اینگونه از غیب خبر دهد! مدتی با او سخن گفتیم و سؤالاتی نمودیم و با پاسخ­های او هر لحظه بر تحیّر ما افزوده می­شد. به هر حال، از نزد او خارج شدیم و پس از گردش، در حالی که هنوز متحیّر بودیم، وارد شهر شدیم. 

   چند ماهی از این قضیه گذشت .روزی ملا عبد الصمدرا در شهر دیدم،تعجب کردم و گفتم چه شده شما را در شهر می­بینم، شما هرگز به شهر نمی­آمدید و با اهل دنیا ارتباط نداشتید، مقام و مرتبه­تان به کجا رسید؟

گفت خدا لعنت کند شیطان را وخدا لعنت کند مجد الاشراف را.پدر شما گاهی به من می گفت این ریاضت ها عاقبت خوبی ندارد،ولی من قبول نمی کردم واکنون توبه نمودم.

گفتم:چرا این گونه می گویید،حال آن که شما به مقاماتی رسیده بودید!

گفت: آری، هر روز مجدالاشرف را در شیراز می­دیدم، او با من سخن می­گفت و دستوراتی می­داد، اشخاصی بر من ظاهر می­شدند و مطالبی را به من می­گفتند و من پیوسته به اوراد و اذکار مشغول بودم و چیزهایی بر من مکشوف می­شد. روزی مجدالاشرف به نظر من آمد و گفت: ملاعبد الصمد! اکنون کامل شده­ای و به مقاماتی رسیده­ای. فردا مولود نفسی بر تو ظاهر خواهد شد.

چون فردا شد و من مشغول اوراد بودم، ناگاه دیدم از دهان من طفلی خارج شد، برابر من ایستاد و به من خطاب کرد: اکنون کامل شدی. منم خدای تو، مرا سجده نما، تا تو را به مقام مجد الاشرف برسانم!

من به شگفت آمدم و به این فکر فرو رفتم که خدا دیدنی و تصور کردنی نیست، چگونه ممکن است از دهان من بیرون آید. پس برایم روشن شد که او شیطان است. خداوند شیطان را لعنت کند. ناگاه حالم متغیّر شد و غشوه به من روی داد. چون به حال آمدم، فهمیدم تمام این ریاضتها شیطانی بوده است و انسان نباید برای چند روز دنیا، ریاست، بزرگی و مرید خواهی تا ابد خود را دچار عذاب الهی گرداند! لذا توبه کردم و احوالم به کلّی دگرگون شد. اکنون چیزی در دست ندارم و از خدا می­خواهم توبه مرا قبول نماید.

حتما شما هم درباره چاه عریضه در مسجد جمکران شنیده اید. سوالی که برای بسیاری پیش می آید این است که آیا این چاه مورد تایید حضرت مهدی (عج) است و ایشان دستور حفر این چاه را داده اند؟ سایت مصاف با شیطان در ادامه به تحقیق در این مسئله پرداخته است…

عریضه نویسی» بمعنی عرض حال کردن به کسی برای چاره جویی در کاری می باشد که معمولا از سوی فردی که در رتبه پایین تر قرار دارد به کسی که در رتبه بالاتر قرار دارد انجام می گیرد⁽¹⁾ و در اصطلاح رقعه ای (کاغذی) است که فرد حاجتمند آن را یا خطاب به خدا می نویسد و در آن خدا را به حق و منزلت معصومین برای برآورده شدن حاجتی سوگند می دهد و یا مستقیما خطاب به حضرات معصومین (ع) بخصوص امام عصر (عج) نوشته می شود که آنها را واسطه قرار داده و برآورده شدن حاجت و یا رفع گرفتاری خود را از آنها می خواهد، و سپس در آب روان، دریا، چاه آب و … می اندازد.
گاهی افراد جامعه با یک سلسله نیازها و گرفتاری ها مواجه می شوند که برحسب ظاهر، امکان برطرف نمودن آنها از طریق اسباب عادی میسر نیست، یا حداقل بسیار مشکل است؛ در چنین مواردی به جای ناامید شدن و زانوی غم بغل گرفتن، از ناحیه پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و ائمه اطهار (علیهم السلام) توصیه شده که از اموری نظیر دعا و توسل کمک گرفته شود. آن گاه برای خود توسل نیز شیوه های مختلفی بیان شده است؛ از جملة آنها نوشتن عریضه است که توسط خود آنها توصیه شده است و سیره و سخن علماء این مطلب را تایید می کند.⁽²⁾
با در نظر گرفتن مطالب گذشته و تأمل در مضمون آیاتی همانند:
«یا أیها الذین آمنوا اتّقوا اللّه وابتغوا إلیه الوسیلة»⁽³⁾ ؛ (­ ای کسانی که ایمان آورده‏اید! تقوا پیشه کنید و وسیله‏ای برای تقرّب به خداوند انتخاب‏کنید.)
و آیه «ولو أنّهم إذ ظلموا أنفسهم جاؤوک فاستغفروا اللّه واستغفر لهم الرسول لوجدوا اللّه توابا رحیما»⁽⁴⁾ ؛ (اگر آنها هنگامی‏که به خود ستم کردند -گناه مرتکب شدند- به سراغ تو آمده، و از خداوند طلب عفو و بخشش می‏کردند، و تو نیز برای آنها طلب عفو می‏نمودی، خداوند را توبه پذیر ورحیم می‏یافتند.)
و همچنین از دقت در مضمون روایاتی نظیر این روایت که می گوید: «چون درمانده و گرفتار شدی پس به حجّت استغاثه کن که او تو را در می‏یابد، و حجّت برای کسی که از او استغاثه کند پناه و فریاد رس است»⁽⁵⁾ اصل حجیه این عمل کاملا روشن می شود.

درمورد چاهی که در مسجد جمکران حفر شده و افراد عریضه های خود را در آن می اندازند، توجّه به چند نکته ضروری است:
1- آیا عریضه نویسی یک عمل شرعی است و در روایات آمده است؟ هیچ شکی نیست که روایاتی مبنی بر شرعی بودن اصل عمل عریضه نویسی در کتابها آمده است مثلا در کتاب بحارالانوار⁽⁶⁾، بابی است تحت عنوان «کتابة الرقاع للحوائج إلى الأئمة صلوات الله علیهم و التوسل و الاستشفاع بهم فی روضاتهم المقدسة و غیرها» ؛ (باب نوشتن عریضه برای برآورده شدن حوائج به ائمه علیهم السلام و توسل به آنها و طلب شفاعت از آنها در حرم آنها و موضوعات دیگر) و در آن چند روایت از کتابهای «مصباح الزائر و المصباح کفعمی و البلد الامین» در مورد عریضه آمده است و در کتاب «المصباح» کفعمی هم نظیر چنین بابی وجود دارد⁽⁷⁾ و ذیل آن چند روایت آمده است.
2- آیا باید عریضه را در چاه انداخت؟ به همان روایات مراجعه می کنیم در یکی از روایات پس از نقل متن عریضه می فرماید: «…ثم تطوی الرقعة و تجعلها فی بندقة طین ثم اطرحها فی ماء جار أو فی بئر فإنه سبحانه یفرج عنک» نامه عریضه را می پیچی و در میان گل قرار می دهی و در آب جاری یا در چاهی می اندازی همانا خدای سبحان گشایشی حاصل می فرماید.
همچنین در روایت دیگری آمده است: «…ارمها فی النهر أو البئر أو الغدیر تقضى حاجتک إن شاء الله تعالى» عریضه را در نهر آب یا در چاه و یا چشمه ای می اندازی خداوند انشاءالله حاجت شما را برآورده می کند.» و در روایات دیگری هم تعبیر: «…ثم ترمی فی بئر عمیقة أو نهر …» چاه عمیق آمده است، بنا براین انداختن عریضه در چاه هم عملی شرعی است و در روایات به آن دستور داده شده است.
3- اما در مورد اینکه آیا باید عریضه را در چاه جمکران انداخت و آیا این چاه به دستور امام زمان(عج) حفر شده است؟ جواب یقینا منفی می باشد و شاید بخاطر اینکه در مسجد جمکران فرد در یک حال معنوی خاصی قرار می گیرد و دنبال عرض احوال و حوائج خود به مولای خود می افتد و از آنجا که از دوران غیبت صغری نامه نویسی به امام زمان علیه السلام معمول بوده به فکر نوشتن عریضه به ایشان می افتد، متولیان مسجد چاه را برای این حفر کرده اند تا در آن بیاندازند و وسیله ای باشد برای یاد آوری این عمل کاملا شرعی به افراد و جا انداختن آن در میان جامعه شیعه ولی همچنان که در آن محل هم نوشته شده است، این چاه موضوعیت ندارد و چاه امام زمان عجل الله نیست و به هیچ وجه توسط ایشان یا به دستور ایشان حفر نشده است بلکه یک چاه معمولی است و لازم نیست حتما در این چاه انداخته شود بلکه در هر چاهی یا آب روانی می توان انداخت.⁽⁸⁾

پی نوشت:

(1) . الرائد، ج 2، ص 1183 ؛  فرهنگ معین، ج 2، ص 2288 (به نقل از عریضه نویسی، سید صادق سید نژاد، ص 15)
(2) . برای اطلاع از آن به کتاب نجم الثاقب میرزا حسین نوری ص 421 ؛ جنه المأوی، ص 248 ؛ دارالسلام، ج 2، ص 264 مراجعه کنید.
(3) . سوره مائده، آیه 35?
(4) . سوره نساء، آیه 64?
(5) . نجم الثاقب، ص 787?
(6) – بحارالانوار، ج‏99، ص 231?
(7) – المصباح، الکفعمی، ص 396 ، «الفصل السادس و الثلاثون فی صلاة الحوائج و الأدعیة فی ذلک و رقاع الاستغاثات

فریادهای آقای بهجت (ره) هنگام سلام نماز برای من سئوال شده بود، گفتم اگر ندانم چرا فریاد می‌کشد دیگر برای نماز به قم نمی‌روم.

در پاسخ به این سئوال دو جنبه فردی ، خانوادگی، و اجتماعی باید مد نظر قرار بگیره.
ابتدا باید متذکر شد که روش شاد کردن کودکان در سنین پائین با بزرگسالان متفاوت هست.. برای کودکان براحتی میشه در این ایام اوقاتی شاد فراهم اورد و در ضمن اون،  معارفی رو به اونها اموزش داد... مثلا گردش بردن بچه ها و در همون حین سئوال از بچه ها که چرا امروز اومدیم گردش؟ و توضیح اینکه خداوند متعال بهمون دستور فرموده که در زمینش گردش کنیم،  گلهای قشنگ رو میبینم ....توضیح بدیم که چقدر خداوند متعال قدرت داره که انواع گلها با رنگهای متفاوت افریده و .... پرنده ها... رودخانه... همه ی اینها میتونه برای بچه ها درس خدا شناسی باشه.
خریدن هدیه در اعیاد مذهبی برای بچه ها و توضیح علت اون بچه ها رو با زندگی ائمه اطهار علیهم السلام اشنا میکنه... بردن بچه ها به شهر بازی بعنوان عیدی و ... این تفریحات سالم باعث میشه که اون روز خاص در ذهن بچه ماندگار  و خاطره انگیز بشه.

در مورد بزرگترها، در دین اسلام شادی واقعی شادی و رضایت درونی هست. زمانی انسان مومن احساس رضایت درونی میکنه که باور کنه افریدگارش ازش راضی هست و به خدا نزدیکتر شده، برای ایجاد این حس  بنا به فرموده بزرگان دین در روز عید سعی کنه تا جائی که مقدور هست معصیت خداوند متعال رو نکنه،  ایجاد حس رضایت با عمل به سیره ائمه اطهار علیهم السلام نیز بدست میاد

برای مثال روز عید فرد تصمیم بگیره اگر در توانش هست به چند خانواده فقیر بی سرپرست غذای ظهر رو برسونه. پدر و مادر خانواده اگر باشند که مشکلی نیست.در مورد جوانهای مجرد میتونند برنامه ریزی کنند از مدتی قبل هر روز مقداری از پولشون رو کنار بذارند برای این امر. روز عیدبا پس اندازی که کردند چند خانواده فقیر رو غذا بدن. حس رضایتی که از این کار به انسان دست میده با هیچ شادی ظاهری و بیرونی قابل توصیف نیست.

یا اگرفرد وسیله نقلیه ای داره صبح که از منزل خارج میشه نیت کنه مثلا 5 پیرمرد یا پیر زن ناتوان رو که منتظر تاکسی و اتوبوس هستند به مقصد برسونه... شنیدن صدای اونها که از اعماق وجودشون در حق فرد دعا میکنند حس رضایت و شادی در انسان بوجود میاره غیر قابل وصف... در این صورت هم به سیره ائمه اطهارعلیهم السلام عمل کرده و معرفتش نسبت به اونها زیاد شده هم احساس نزدیکی بیشتری به خدا کرده.

در این مورد اگر پدر خانواده این کار رو انجام میدن میتونند بچه ها رو هم با خودشون همراه کنند و علت این کار رو توضیح بدن، چون ائمه ما علیهم السلام خیلی مهربان بودند و به فکر دیگران بودند هر کمکی از دستشون میاومده به دیگران میکردند ما هم امروز سعی میکنیم چون مثلا میلاد امام علی علیه السلام هست  به کسانی که نیازمند هستند کمک کنیم.( درس عملی در شناخت ائمه اطهار علیهم السلام)

همچنین میشه روز عید اعضای خانواده پدر و مادر و فرزندان قرار بذارند کمک کنند به همدیگه که مثلا فلان گناه انجام نشه..(دروغ، تمسخر، غیبت (.تصمیم بگیرند هر کسی مرتکب این کار شد دیگران وظیفه دارند بهش تذکر بدن (اموزش امر به معروف و نهی از منکر) .فرد نه تنها حواسش به خودش هست که این کار رو نکنه به دیگران هم دقت میکنه که اگر موردی دید تذکر بده.اینها خاطراتی میشه که در ذهن بچه ها خواهد ماندو در صورت تکرار باعث میشه حالت باز دارندگی از گناه در افراد ایجاد بشه و احساس مسئولیت در برابر نه تنها خودشون بلکه دیگران.

در این زمانه که بچه ها سطح توقعاتشون بالا رفته و بیشتر به فکر خودشون هستند چنین رفتارهائی (پس انداز کردن برای کمک به فقرا و ... ) به اونها یاد میده که فقط به فکر رفاه خودشون نباشند. بدونند بچه هائی مثل اونها هستند که از کمترین امکانات رفاهی بی بهره اند. نتیجه این میشه که خداوند رو شکر کنند، از امکانات بهترین استفاده رو بکنند و سطح توقعشون رو پائین بیارن.

شاید موارد توضیح داده شده به نظر خیلی پیش پا افتاده بیاد چون متاسفانه نظر خیلی از ما ها در مورد شادی مخصوصا خانمهای محترمه این هست که مجلسی باشه و بزن و بکوبی و دست زدنی و بعدش هم همه با هم بگیم خیلی خوش گذشت! این شادی واقعی نیست،  شادی واقعی اونی هست که انسان حس نزدیکی به خدا بهش دست بده و اثرش تا مدتها در ذهن انسان بمونه.

موارد بیان شده و صدها روش مشابه در سطح فردی و خانوادگی مطرح هست.. در مورد جامعه نیز میشه ابتکاراتی به خرج داد که شادی بدون معصیت و همرا با معرفت بوجود بیاد.مثلا برگزاری جشن ها ، مسابقات کتابخوانی، شب شعر با موضوع اشعار مذهبی، مشاعره مذهبی، نور افشانی، مسابقات ورزشی، پیاد ه روی خانوادگی،...

اَللّهُمَّ کُنْ لِوَلِیِّکَ الْحُجَّةِ بْنِ الْحَسَنِ صَلَواتُکَ عَلَیْهِ وَعَلى آبائِهِ فی هذِهِ السّاعَةِ وَفی کُلِّ ساعَةٍ وَلِیّاً وَحافِظاً وَقائِداً وَناصِراً وَدَلیلاً وَعَیْناً حَتّى تُسْکِنَهُ أَرْضَکَ طَوْعاً وَتُمَتِّعَهُ فیها طَویلا

اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم

به نام خدا

در آستانه میلاد خجسته ولی عصر( عج الله تعالی فرجه ) درد دلی را به صورت چهار پاره تقدیم می کنم . کوچه های شهر را چراغانی کرده‌اند ولی کسی در انتظار فرج نیست :