«لا إله إلّا اللّه» یعنی پایان دادن حکومت هوای نفس در وجود؛ یعنی پاک کردن تمام رذایل اخلاقی از صفحه نفس؛ یعنی آراسته شدن به حسنات اخلاقی، یعنی خلوص و پاکی؛ یعنی بصیرت و بینایی؛ یعنی هم چون انبیا با تمام طاغوت‌ها تا ریشه کن کردن آنان مبارزه کردن؛ یعنی ریشه تمام گناهان را از سرزمین وجود خویش درآوردن و به جای آن نهال عمل صالح کاشتن.

«لا إله إلّا اللّه» یعنی از تمام مکتب‌ها بریدن و به مکتب انبیا و امامان علیهم السلام پیوستن؛ یعنی فهم قرآن و عمل به تمام دستورها و قوانین الهی؛ یعنی آراسته شدن به صلاح و سداد و عفّت و تقوا.

«لا إله إلّا اللّه» یعنی همه روز خود را به پاکی سر بردن و شب خود را به پاکی و طهارت و عبادت به روز آوردن؛ یعنی در مقابل حوادثی که بر مسلمانان می‌رود بی‌تفاوت نماند، یعنی حلّ مشکلات عباد خدا برای رضای خدا.

این همه ثواب، فقط به گفتار تنهای زبان نیست و ارجحیّت آن بر آسمان‌های هفتگانه و زمین در گفتن تنهای آن خلاصه نمی‌شود، بلکه این ارجحیّت در تجلّی حقیقت «لا إله إلّا اللّه» در هستی و عمل و اخلاق انسان است.

رابطه ما با حقیقت «لا إله إلّا اللّه» در حد قدرت و امکان و تکلیف خودمان باید همانند رابطه انبیا و امامان علیهم السلام و عاشقان با آن باشد.

آیات و روایاتی که درباره اهل توحید و اهل ایمان آمده بخوانید و در آن دقّت کنید تا به ارزش آنان و رابطه با توحید به معنای حقیقی، پی ببرید.

عَنِ النَّبِیِّ صلی الله علیه و آله قَالَ: الْمُوْجِبَتَانِ: مَنْ مَاتَ یَشْهَدْ أَنْ لا الهَ إلّااللّهُ دَخَلَ الْجَنَّةَ وَمَنْ مَاتَ یُشْرِکْ بِاللّهِ دَخَلَ النَّارَ «جامع الأخبار: 1/ 50، فصل 24؛ بحار الأنوار: 3/ 4، باب 1، حدیث 10?»

پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله فرمود: دو چیز موجب دو چیز است: یکی مرگ با شهادت به «لا اله الا اللّه» که سبب ورود به بهشت است و دیگر، شرک که مردن با آن باعث دخول به جهنم است.

از مصادیق بارز شرک، قبول حکومت هوی و هوس و امیال و غرائز و قبول حکومت و دخالت طاغوت‌ها در زندگی است. پیروان بنی‌امیه و بنی‌عباس، پیروان فرعون و نمرود، پیروان آمریکا و روس در هر لباسی که بودند و هستند بنا بر صریح آیات الهی، مشرکند و به فرموده قرآن مجید، دچار ظلم عظیم و جایگاهی در قیامت به جز آتش جهنم ندارند.

شرک مبارزه با خدا و حقایق است، شرک مبارزه با انبیا و امامان علیهم السلام است، شرک مبارزه با حسنات و آشتی با سیّئات است، گناهی بزرگ‌تر و پلیدتر از گناه شرک وجود ندارد، شرک ریشه کفر و نفاق و علّت آلوده شدن انسان به تمام معاصی و گناهان است. امام صادق علیه‌السلام در روایات بسیاری، اعمال حسنه و عبادات بنی‌امیّه و بنی‌عباس و پیروان آن‌ها را به حکم صریح قرآن در بسیاری از آیات باطل اعلام کردند و به اصحاب خود فرمودند: گول این گریه‌ها و طول رکوع‌ها و سجودها و روزه و حجّ و زکات را مخورید که اینان به خاطر قبول حکومت بنی‌امیّه و بنی‌عباس مشرکند و عملی از آنان در روز قیامت پذیرفته نیست!! «نوع این روایات در الکافی باب حجت و بحار الأنوار فراوان است.»

جابر جعفی از امام باقر علیه‌السلام روایت می‌کند که پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود:

به مردگان خود کلمه «لا إله إلّا اللّه» را تلقین نمایید؛ زیرا باعث آمرزش گناهان آنان است، عرض کردند: گفتن آن در حال صحت و سلامت چه گونه است؟ سه مرتبه فرمود: بیش‌تر گناهان را منهدم می‌کند، برای این که کلمه طیّبه «لا إله إلّا اللّه» در زندگی و مرگ و حشر، مایه انس است. پیامبر صلی الله علیه و آله می‌فرماید: جبرئیل گفت: کاش انسان‌ها را که در محشر دو گروهند می‌دیدی: یک گویندگان و معتقدان به «لا إله إلّا اللّه» که با روی‌های درخشان محشور می‌شوند و ذکرشان کلمه طیّبه «و اللّه اکبر» است و دیگر مشرکین که با صورت‌های سیاه به محشر آمده و شیون کنان می‌گویند: ای وای بر ما، تباه شدیم و هلاک گشتیم!! «وسائل الشیعة: 2/ 456، باب 36، حدیث 2638»

قَالَ النَّبِیُّ صلی الله علیه و آله: ثَمَنُ الْجَنَّةِ لا إِلهَ إلّااللّهُ «ثواب الأعمال: 2، ثواب من قال لا اله الّا اللّه؛ بحار الأنوار: 90/ 201، باب 5، حدیث 33?»

نبیّ اسلام فرمود: بها و قیمت بهشت «لا اله الا اللّه» است.

بنابر اساس آیات و روایات، بهشت در برابر تقوا و عمل صالح به بندگان عنایت می‌شود و اتّصال به حقیقتِ کلمه طیّبه، مورث تقوا و عمل صالح است، کسی که تمام وجودش را نور توحید گرفته نمی‌تواند آلوده دامن، زندگی کند و نمی‌تواند از اجرای واجبات الهی و انجام خیرات دور بماند.

انسان تا در مقام یقین جای نگیرد و تا دل او با سیر در آیات آفاقی و انفسی و سیر در واقعیّت‌های شرع مطهّر به نور معرفت، روشن نشود و تا از تمام محرّمات با کمال اراده و سرسختی کناره نگیرد و تا به واجبات و انجام اعمال صالح آراسته نشود، «لا إله إلّا اللّه» گفتن او بها و قیمت بهشت نیست.

ثواب شگفت انگیز ذکر «لا اله الا اللّه»

عَنِ النَّبِیِّ صلی الله علیه و آله قَالَ اللّهُ عَزَّ وَجَلَّ لِمُوسَی بْنِ عِمْرَانَ یَا مُوسی لَوْ أَنَّ السَّمَاوَاتِ وَعَامِریهِنَّ عِنْدی وَالْأَرَضینَ السَّبْعَ فی کَفَّةٍ وَلا إلهَ إلّااللّهُ فی کَفَّةٍ مَالَتْ بِهِنَّ لا إلهَ إلّا اللّه «وسائل الشیعة: 7/ 209، باب 44، حدیث 9132؛ بحار الأنوار: 90/ 196، باب 5، حدیث 18؛ ثواب الأعمال: 15؛ التوحید: 30، باب 1، حدیث 34?»

پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: خداوند عزّ و جل به موسی بن عمران فرمود: ای موسی! اگر آسمان‌ها و تمام ساکنینش و مجموع زمین‌های هفت گانه را در پیشگاه من به یک طرف ترازو و «لا اله الا اللّه» را در طرف دیگر بگذارند، به راستی که کفّه «لا اله الا اللّه» بر آن کفه ترجیح خواهد داشت.

آری، مجموع آسمان‌ها و زمین در مقابل مسئله توحید که تجلّی در قلب داشته باشد، چه ارزشی دارد؟

مگر همه عالم با تجلّی توحید در قلب، قابل مقایسه است، سماوات و ارضین و سکان آن‌ها ماده‌ای جز خاک یا آتش یا نور ندارند، خاک و آتش و نور کجا و حقیقت توحید کجا؟

کسی که به حقیقت می‌گوید: «لا إله إلّا اللّه»، کسی که به این شعار والای همه انبیا و امامان علیهم السلام و عاشقان واقعیت قایل است، از قیمتی برخوردار است که همه عالم از آن قیمت برخوردار نیست.

عزیزتر و والاتر و پرارزش‌تر و با مقام‌تر از اهل توحید در همه عالم نیست، اهل توحید، آن هم توحید به حقیقت، توحیدی که از آلودگی شرک ولو به اندازه کوچک‌ترین ذره، خالص گردیده، پرقیمت‌ترین موجود خدایند.

کسی که به حقیقت می‌گوید: «لا إله إلّا اللّه»، کسی است که به فرموده حضرت زهرا علیها السلام و حضرت سجّاد علیه السلام، گوشت و پوست و خون و رگ و پی او «لا إله إلّا اللّه» می‌گوید.

او انسانی است که با تمام قدرت، تمام معبودهای باطل درون و برون را از مملکت هستی خود زدوده و جز حضرت دوست معبودی و محبوبی و معشوقی ندارد و هرچه در زندگی بخواهد، فقط و فقط برای او می‌خواهد و بس. این توحید و این معرفت و این کفر زدایی و شرک و نفاق زدایی البته قیمتش از آسمان‌ها و سکّان آن‌ها و زمین، سنگین‌تر است.

در کتب اهل سنّت و شیعه از رسول بزرگ اسلام صلی الله علیه و آله نقل شده که فرموده‌اند:

اگر ایمان علی علیه السلام را در کفّه‌ای و ثقلین را در کفه دیگر بگذارند، ایمان علی علیه السلام بر ثقلین سنگینی خواهد کرد، چرا؟ برای این که ایمان علی علیه السلام ایمان خالص و معرفت آن حضرت، معرفت کامل بود و اعمال و اخلاق و رفتار تمام عمر آن حضرت، انعکاس همان ایمان و معرفت بود، به همین خاطر بود که حتی درباره یک عمل علی علیه السلام که شمشیر زدن در جبهه احزاب بود پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: لضَرْبَةُ عَلِیٍّ یَوْمَ الْخَنْدَقِ أَفْضَلُ مِنْ عِبَادَةِ الثَّقَلَیْنِ .

یک ضربت علی در روز خندق از عبادت ثقلین برتر بود ؛‌چرا که سرچشمه آن عمل، توحید و معرفت و اخلاص بود

یک فوق تخصص اختلالات حرکتی با بیان این که وقتی اعصاب حسی در کار خود دچار مشکل می‌شوند دست و پا خواب می‌رود، گفت: خواب رفتن دست و پا می‌تواند نشانه بعضی از بیماری‌های اعصاب محیطی و ایجاد آسیب در اعصاب مختلف بدن باشد.

گفتگوی نبیره شیطان با پیامبر اکرم

امام صادق(علیه‌السلام) حکایت فرمود:

روزى پیغمبر اکرم(صلى الله علیه و آله) در بین کوه‌هاى مکه قدم مى‌زد، چشمش به مردى بلند قامت افتاد، به او فرمود: تو از جنّیان هستى، اینجا چه مى‌کنى؟

گفت: من "هام" فرزند "هیثم" فرزند "قیس" فرزند "ابلیس" هستم .

حضرت فرمود: بین تو و ابلیس دو پدر فاصله است؟

گفت: آرى. فرمود: چند سال عمر کرده‌اى؟

پاسخ داد: به مقدار عمر دنیا، آن روزى که قابیل، هابیل را کشت، من نوجوان بودم و مى‌شنیدم که آن دو چه مى‌گویند؛ و کار من این بود که بین افراد تفرقه و دشمنى ایجاد مى‌کردم، و بر بام خانه‌ها و سر دیوارها مى‌رفتم و شور و شیون به راه مى‌انداختم، و سعى داشتم که افراد صله رحم نکنند، نیز خوراک و طعام انسان‌ها را فاسد مى‌گرداندم .

حضرت رسول اکرم(صلوات الله علیه) فرمود: کارهاى بسیار زشت و خطرناکى را انجام داده‌اى .

"هام" گفت: مدت‌ها است توبه کرده‌ام و توسط حضرت نوح(علیه‌السلام) هدایت گشتم و سوار کشتى او شدم، من همراه حضرت هود(علیه‌السلام)، در مسجد هنگام عبادت با دیگر مؤمنین حضور داشتم، و با حضرت إلیاس(علیه‌السلام) در جریان ریگ‌هاى بیابان بودم؛ و آن هنگامى که خواستند حضرت ابراهیم (علیه‌السلام) را در آتش بیندازند حضور داشتم؛ و چون خواستند حضرت یوسف(علیه‌السلام) را به چاه افکنند کنارش بودم، او را در بغل گرفته و آهسته در چاه نهادم، هچنین در زندان، مونس و همدم او بودم .

و نیز مدتى با حضرت موسى(علیه‌السلام) بودم و مقدارى از تورات را به من تعلیم نمود و فرمود: چنانچه حضرت عیسى را ملاقات کردى، سلام مرا به او برسان، و حضرت عیسى(علیه‌السلام) مقدارى از انجیل را به من تعلیم داد و سپس فرمود: سلام مرا به حضرت محمد(صلّى الله علیه و آله) برسان .

پس یا رسول الله! سلام حضرت عیسى بر تو باد.

رسول خدا(صلوات الله علیه) فرمود: سلام خدا بر او باد و نیز سلام بر تو که سلام رسان هستى، اى هام! چنانچه خواسته‌اى دارى، بگو؟

هام گفت: آرزوى من آن است که خداوند تو را براى هدایت و نجات امّت نگه دارد و این که امّت، صادقانه مطیع وصىّ و خلیفه‌ات باشند، چون که امّت‌هاى گذشته به جهت مخالفت و دشمنى با اوصیاى پیغمبرانشان هلاک شدند، و تقاضاى دیگر من آن است که مقدارى از قرآن را به من بیاموزى تا در نماز بخوانم .

پیامبر اکرم به امام على(علیهماالسلام) فرمود: یا على! "هام" را تعلیم ده و با او مدارا کن .

هام اظهار داشت: یا رسول الله ! این شخص کیست؟ تا همدم او باشم، چون جنّیان فقط تابع پیغمبر و یا خلیفه او هستند.

حضرت فرمود: اى هام! خلیفه دیگر انبیاء چه کسانى بودند؟

گفت: خلیفه آدم فرزندش "شیث" بود، خلیفه نوح، "سام"، خلیفه هود، "یوحنّا" پسر عموى هود بود و خلیفه ابراهیم،" اسماعیل"، خلیفه اسماعیل، "اسحاق"، خلیفه موسى، "یوشع"، خلیفه عیسى، "شمعون"، و اینها خلیفه پیغمبران خود گشتند، چون زاهدترین افراد نسبت به دنیا و راغب‌ترین آنها در آخرت بودند.

پیامبر خدا فرمود: در کتاب‌هاى آسمانى چه کسى خلیفه من معرفى شده است؟ گفت: در تورات، شخصى به نام «ایلْیا» ذکر شده؛ پس حضرت فرمود: این شخص، همان «ایلیا» است؛ و یکى از نام‌هاى دیگر او، حیدر است .

سپس "هام" بر حضرت على (علیه‌السلام) سلام کرد.

پس از آن حضرت على(علیه‌السلام) بعضى از سوره‌هاى قرآن را به "هام" نبیره شیطان تعلیم نمود.

مناجات­نامه­ی مردان ناب!

« اینها یک شبه ره صد ساله رفتند و یکسره به همه آنچه عرفا و شاعران عارف در طول سالیان متمادی در پی آن هستند، دست یافتند و عشق به لقاءالله را از شعار به عمل تبدیل کردند…»  این سخنانِ پیر عارفان، امام خمینی(ره) است که شاگردانش را در راه سلوک توصیف می­کرد و می­گفت: « بروید این جبهه ها را ببینید. این سنگرها مسجد هستند. این سنگرها مرکز عرفان و خداشناسی هستند. در این سنگرها، شب زنده داری می کنند و روزها جانفشانی می نمایند. »

از نظر امام(ره) مقام عرفانی آنها از برکت جهاد و جان فشانی آنها بود که می­فرمود:« آنچه این رزمندگان در طلب آن هستند و آرزوی آن را دارند، ما نمی توانیم تصور کنیم، و بالاتر از آن است که فلاسفه و عرفا بتوانند بنویسند و هنرمندان و نقاشان بتوانند آن را به تصویر بکشند. آنچه عارفان و فیلسوفان با روشهای علمی و استدلالی و عرفانی به آن رسیده اند، این رزمندگان با گامهای غیبی به آن مرحله رسیدند. آنچه فیلسوفان در لابه لای کتابها و نوشته ها می جویند، اینها در میدانهای خون و شهادت در راه خدا به آن رسیده اند».

ماه رمضان رسید، ماه مناجات و ارتباط ویژه با میزبان مهربان. فرصت خوبیست که نجوای زیبای «مردان ناب» را مرور کنیم. شاید اگر قدری پای سفره­ی مناجات شهدایی که امروز در قهقهه­ی مستانه­یِ شان عند ربهم یُرزقون هستند، بنشینیم، ما هم به اندازه­ی جرعه ای، از نور این ارتباط با خدا سیراب شویم. البته برای سیرابی در این راه ابتدا می بایست خوب تشنه شویم تا از این آب به ما هم بچشانند؛

آب کم جوی، تشنگی آور بدست    تا بجوشد آبت از بالا و پست

از شهید عارف، مصطفی چمران شروع کنیم که همیشه می­گفت: «از خدا پروا کنید تا پر، وا کنید». تصویر سجده های طولانی و گریه های نیمه شبش را در حال ساییدن صورتش به خاک تماشا کنیم و از همسرش بشنویم که می­گوید: من طاقت نمی­آوردم و می­گفتم بس است دیگر! استراحت کن، خسته نشدی؟ و مصطفی جواب می داد: «تاجر اگر از سرمایه­اش خرج کند بالاخره ورشکست می شود. باید سود بدست بیاورد تا زندگی اش بگذرد». او خدا را بخاطر آفرینش اشک شکر می­کرد و می­گفت اگر خدای بزرگ محصول عمرم را از من بطلبد اشک را تقدیم خواهم کرد. نمی­دانم چه معرفتی از دنیا در قلب او بود که در مناجات­­نامه­اش می گفت: «پروردگارا آنچنان ما را از دنیا و مافیها بی‌نیاز کن که در قربانگاه عشق همچون ابراهیم مشاقانه حاضر شویم تا اسماعیل وجود خود را در راه هدف مقدست قربانی کنیم».

کاش می­شد در دل سنگرها صدای دلنشین شهید حسین علم الهدی را بشنویم: « اللّهم إنک یا أنیس الآنسین لأولیائک؛ خدایا ای نزدیکترین مونس به دوستانت». سرودِ کی بوده ای نهفته که پیدا کنم تو را…، از زبان میدان دار هویزه شنیدن دارد. همان حسینی که در مناجات هم از عرفه­ی سیدالشهدا(علیه السلام) پیروی­ می­کرد و در آخر هم، چون او به شهادت رسید.

آرامش شهید حسین چوپانیان در حال نماز را تماشا کنیم که در بین انفجار گلوله های توپ و خمپاره دستهایش را جلوی صورتش گرفته و رو به آسمان در آن شلوغی و گرد و خاک ، بی توجه به اطرافش با خدا راز و نیاز می کند. شاید جلوه ای از معنای « الا بذکر الله تطمئن القلوب» را در صورت او ببینیم!

«خدایا یاران در روشنایی مهتاب به طرف صبح سپید حرکت کردند، اما من، شب را به شب پیوند زده و در تاریکی‌ها راه گم کردم. گاهی فجر صادق را دیدم، اما در حرکت به سوی آن سستی ورزیدم. این بار تصمیم گرفته‌ام با توکل به معبود، خویشتن را به جمع کاروانیان برسانم. یاورا، یاری‌ام کن تا این راه را به سرعت بپیمایم.» ما چه می­فهمیم که فجر صادق را شهید عباس محمدی چگونه می دید که در دست نوشته­ی­ آرزوهایش اینطور به نمایش درآمد؟

شهید حاج عبدالله رودکی به خط خود برای دخترش می­نویسد:  «خدایا معرفتمان ده که بس بی معرفتیم… بصیرتمان ده که ببینیم آنچه نادیدنی است. کورمان کن که نبایسته ها را نبینیم و جز تو منظر نظر نباشد… دستی ببخش تا دستگیر باشد و قطعش کن تا جز تو سوی کسی دراز نشود. قدمی عطا کن که راه تو بپیماید و قدرتی که در خدمت تو باشد.»

چقدر ساده ولی پرمعنا می­گفت شهید محمدعلی فتاح زاده: « الهی چون در تو نگرم از جمله تاجدارانم و تاج بر سر و چون بر خود می­نگرم از جمله خاکسارانم و خاک برسر!» آنها در مقابل خدا به خاک افتادند که خدا همه ی عالم را در مقابل پای آنها به زمین زد و تربت پاک قبرهایشان را متبرک کرد.

تازه اینها دست نوشته­هایی باقی مانده از این شهدای عارفِ واصل است و الّا ما از خلوت شهید عباس بابایی چه خبر داریم که در گوشه ای از بیابان­های خشکِ قرارگاه رعد، خودش را روی خاک انداخته و گریه می­کرد. همان شهیدی که نماز اول وقت و آرامش و خضوعش در مقابل خداوند همه را به نماز تشویق می­کرد، از همسرش گرفته تا سربازان و مسئولان بلند پایه­ی­ ارتش!

کسی چه می دانست در دل آن جوان گمنامی که قوی هیکل ولی ساکت و کم حرف بود، چه می­گذرد؟ کسی که همه ی کارهایش پنهانی و دور از چشم دیگران بود، مخصوصا لباس عوض کردنش که اصرار داشت بدور از چشم دیگران باشد. شاید روحانی گردانی که بدن خالکوبی شده اش را به او نشان داده بود هم از عهد و گفتگوی خصوصی او با خدا خبر نداشته باشد. می گویند بعد از موج انفجار هیچی از بدنش باقی نمانده بود جز یه تکه از بازوی خالکوبی شده اش؛ «توبه کردم»

بیا با ترنمی از سروده­ی شهید مهدی رجب بیگی همراه شویم و ماه رمضان را با حال و هوای نجوای این مردان ناب شروع کنیم، شاید رزق و روزی نابی هم در نزد خداوند نصیب ما شود؛ 

خون شد دلم خدایا ، رحمی نما به حالم         از دوری رفیقان ، آشفته شد خیالم
تا قله­ی هدایت ، یاران من برفتند             گم گشته­ام خدایا، در کوچه­ی ظلالم
همچون پرنده عاشق، من عاشق پریدن      اندر غم شهیدان، بشکسته هر دو بالم
از شاهدان تاریخ، دیدار تازه گردد             فالی گرفته ام دوش، خونین نمود فالم
آیم به سوی جنت تا رویتان ببینم            مهمان شوم شما را گر حق دهد مجالم

اسرار و برکات 50 کلمه ویژه "آیة‌الکرسی"
مدیرگروه تفسیر بنیاد بین المللی علوم وحیانی اسراء گفت: «آیة الکرسی» دارای 50 کلمه است که در هر کلمه  آن برکتی وجود دارد.
حجت الاسلام والمسلمین «حسین اشرفی» مدیرگروه تفسیر بنیاد بین المللی علوم وحیانی اسراء در رابطه با ویژگی خاص «آیةالکرسی» مبنی بر «غرر الآیات» بودن عنوان کرد: «غرر» جمع غرّه و به معنای درخشندگی و برجستگی است که معمولا در لغت نیز به سفیدی موجود در پیشانی گاو و یا گوساله به دلیل دورنمای خاص آن، غره گفته می شود.
وی اظهار داشت: هر آیه ای از آیات قرآن، شأن و منزلت خاص خودش را دارد که با این شأن و جلالت از دیگر آیات ممتاز می شود اما برخی آیات، درخشش، برجستگی، نقش کلیدی و زیربنایی ویژه ای دارد از این رو به آیاتی که این درخشندگی و این برجستگی را دارد غرر آیات گفته می شود.
* «توحید» مهم ترین ویژگی «آیة الکرسی» از نظر مرحوم علامه طباطبایی است
این شاگرد آیت الله جوادی آملی به بیان معیارهای «غرر الآیات» پرداخت و گفت: کلیدی بودن آیات قرآن، آن آیات کلیدی که دیگر معارف به آن برمی گردد، می تواند راهگشای فهم بسیاری از آیات و روایات معصومان باشد. همچنین اتقان و استحکام، جمع بین برهان و عرفان، علو متن و متین بودن آن و محتوای بسیار در یک متن کوتاه که به لحاظ ادبی آن را ایجاز اعجاب انگیز می گویند از جمله خصایص ممتاز آیةالکرسی به شمار می رود.
وی مهم ترین ویژگی «آیة الکرسی» از نظر مرحوم علامه طباطبایی(ره) را بحث توحیدی آن دانست و خاطرنشان کرد: ایشان آیات «غرر» را از آیاتی بر می شمرد که توحیدی است به دلیل اینکه همه مسائل اسلامی و قرآنی اعم از عقاید، اخلاق، احکام و حقوق به نوعی به توحید باز می گردد.
* «آیةالکرسی» سرور تمام قرآن و معارف دینی است
حجت الاسلام اشرفی با بیان اینکه توحید، زیربنای تمام معارف و اعمال شایسته است، اظهار داشت: بنابراین بیشترین آیات کلیدی، آیات توحیدی است شاید بتوان گفت علامه طباطبایی غالب آیات توحیدی و برجسته را غرر آیات می داند از این رو شاگرد ایشان علامه جوادی آملی یک توسعه ای در غرر آیات داده اند.
وی در خصوص اینکه چرا مرحوم علامه طباطبایی، آیة الکرسی را سید و غرر آیات برشمرده است به وجود چند روایت در جوامع روایی شیعه اشاره کرد و گفت: روایت نخست به سخنی از امام صادق(ع) برمی گردد که ایشان فرموده اند: «ابوذر از پیامبر(ص)  پرسید از میان آیاتی که بر شما نازل شد، کدام یک از همه برتر است حضرت فرمودند: «آیةالکرسی»، همچنین از امام علی(ع) روایت شده است که می فرمایند: «بارها شنیده ام که حضرت رسول(ص) می فرمودند «سید الکلام القرآن» آقای تمام سخنان، قرآن است و آقای تمام قرآن سوره مبارکه بقره و آقای سوره بقره و معارف قرآن «آیة الکرسی» است لذا این روایات باعث می شود «آیةالکرسی» غرر نامیده شود.

دبیر گروه تفسیر بنیاد بین المللی علوم وحیانی اسراء عنوان کرد: پیامبر اکرم(ص) در ذیل همین حدیث به حضرت امیر(ع) فرمودند: یا علی(ع) در آیة الکرسی 50 کلمه است که در هر کلمه ای از آن برکتی وجود دارد.
وی افزود: در روایت دیگری از رسول خدا (ص) سؤال شد کدام آیه اعظم آیات قرآن است شروع به خواندن آیة الکرسی کردند و فرمودند: «اللّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ لاَ تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَلاَ نَوْمٌ لَّهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الأَرْضِ مَن ذَا الَّذِی یَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاَّ بِإِذْنِهِ یَعْلَمُ مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلاَ یُحِیطُونَ بِشَیْءٍ مِّنْ عِلْمِهِ إِلاَّ بِمَا شَاء وَسِعَ کُرْسِیُّهُ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضَ وَلاَ یَؤُودُهُ حِفْظُهُمَا وَهُوَ الْعَلِیُّ الْعَظِیمُ».
* عالی ترین اسامی خداوند در «آیةالکرسی» نهفته است
حجت الاسلام اشرفی با بیان اینکه در میان روایات، روایات بسیار زیبایی هست که از آنها نیز به غرر روایات یاد می شود، گفت: در صفحه 360 کتاب «مجمع البیان» روایتی از امام باقر(ع) آمده است که می فرمایند: «ان لکل شیء ذروة و ذروة القرآن آیةالکرسی»؛ هر چیزی اوج و قله ای دارد که اوج قرآن کریم «آیة الکرسی» است، البته جنبه توحیدی آیة الکرسی بسیار مهم است. در «آیةالکرسی» عالی ترین اسماء حسنا الهی از جمله؛ حی، قیوم، العلی، العظیم و مانند آن وجود دارد.
وی اظهار داشت: آخرین نکته در خصوص غرر آیات بودن «آیة الکرسی» روایتی است که در آن علی علیه السلام می فرمود: «رسول خدا(ص) به من خبر داد که «آیةالکرسی» از گنج های زیر عرش پروردگار به ایشان عطا شده است که قبل از پیامبر(ص) به هیچ کسی عطا نشده بود» لذا این آیه از اختصاصات حضرت رسول(ص) و از گنیجنه های زیر عرش پروردگار به شمار می رود.
مدیرگروه تفسیر بنیاد بین المللی علوم وحیانی اسراء با تاکید بر اهمیت، عظمت و خواص آیةالکرسی تصریح کرد: هر چه در عالم طبیعت است مسبوق به وجود غیر طبیعی آن در مخزن غیبی است و این نکته مهمی است که در آیه 21 سوره «حجر» آمده است «وَإِن مِّن شَیْءٍ إِلاَّ عِندَنَا خَزَائِنُهُ»؛ هر چه در عالم وجود دارد گنجینه های آن در نزد خداست.
وی خاطرنشان کرد: از این آیه شریفه فهمیده می شود هر چیزی نه تنها یک خزینه بلکه خزانه هایی دارد و این مسئله بیانگر آن است که خزانه های الهی متعدد هستند، همچنین آنچه در روایت اخیر وجود دارد این نکته را می رساند که «آیة الکرسی» یکی از آن گنجینه ها و خزینه های الهی است که بحث توحیدی یعنی معرفی خود خدا و توحید صفاتی را به نحو احسن بیان می کند.
حجت الاسلام اشرفی در پایان گفت: «آیة  الکرسی» اثر شفا و شفاعت دارد و می خواهد ما را با توحید ناب آشنا کند که اگر توحید در زندگی انسان سایه افکند بسیاری از مسائل دیگر حل خواهد شد چرا که بازگشت بسیاری از معارف و احکام دین به مسئله توحید است.
 پاسخ باز ارسال

http://www.ammarname.ir/link/14207